Хро́ст

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Хро́ст
Р. Хро́ста
Д. Хро́сту
В. Хро́ст
Т. Хро́стам
М. Хро́сце

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

хро́ст

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. хро́ст хро́сты
Р. хро́сту хро́стаў
Д. хро́сту хро́стам
В. хро́ст хро́сты
Т. хро́стам хро́стамі
М. хро́сце хро́стах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

хрост м. рэл. Táufe f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

хрышчэ́нне н. (абрад) гл. хрост; перан.: баяво́е хрышчэ́нне Féuertaufe f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

baptism

[ˈbæpt,ɪzəm]

n.

1) хрост -у m., хрышчэ́ньне n.

2) цяжко́е выпрабава́ньне

baptism of/by fire — баяво́е хрышчэ́ньне

3) паку́тніцтва n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Пляба́н ’рымска-каталіцкі пробашч’, пляба́нія, пляба́ня ’парафія, пасада плябана’, ’дом, які належыць парафіі і ў якім жыве ксёндз’ (ТСБМ, Сцяшк. Сл., Янк. БП, Нас.; Сцяшк. МГ). Ст.-бел. плебань ’каталіцкі прыхадскі свяшчэннік’ (з 1489 г.), плебания, плебанея ’прыход ксяндза’ (1528 г.) са ст.-польск. pleban, plebanija ’тс’, якія з с.-лац. plēbānus, plēbānia < plēbs ’парафія, крыніца даходаў, сукупнасць парафіян, якія плацілі дзесяціну за імшу, хрост, шлюб і да т. п.’

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)