хло́рка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
хло́рка |
| Р. |
хло́ркі |
| Д. |
хло́рцы |
| В. |
хло́рку |
| Т. |
хло́ркай
хло́ркаю |
| М. |
хло́рцы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
хло́рка прост. хлёрка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
хлорка ж Chlorkalk [´klo:r-] m -(e)s
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
хлёрка ж., разг. хло́рная и́звесть, хло́рка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
bleach1 [bli:tʃ] n.
1. хло́рка
2. адбе́льванне, бяле́нне
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Блех ’луг ля рэчкі, дзе беляць палотны’ (Нас.); ’адбельваючы парашок’ (Влад.); ’хлорка’ (Інстр. I), блехаваць ’хларыраваць’ (Інстр. I); укр. бліх, бліхува́ти (ст.-укр. бле́хи, XVII ст.). Запазычанне з польск. мовы: польск. blech, blich ’месца, дзе беляць воск або палатно; бяленне’ (< ням. Bleiche, bleichen; параўн. bleich ’бледны, белы, светлы’; Варш. сл., 1, 164; Брукнер, 28); Рыхардт, Poln., 35; Кюнэ, Poln., 45; Шалудзька, Нім., 22. Рудніцкі, 148 (услед за Р. Смаль–Стоцкім), прымае непасрэднае запазычанне з ням. мовы. Сюды таксама блех ’роўнае месца’ (Касп.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)