хары́зма, -ы, ж.

Выключная абаяльнасць каго-н., асаблівая здольнасць уздзеяння на навакольных.

Чалавек з магутнай харызмай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

хары́зма

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. хары́зма
Р. хары́змы
Д. хары́зме
В. хары́зму
Т. хары́змай
хары́змаю
М. хары́зме

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

хары́зма ж. хари́зма

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

харызма

т. 16, с. 555

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

хары́зма ж. (боская міласць) міфал. Charisma [´çɑ- і çɑ´rı-] n -s, -rísmen або -rísmata

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

хары́зма

(гр. charisma = міласць, боскі дар)

1) выключная адоранасць (аб святых);

2) высокі аўтарытэт, заснаваны на ўменні падначальваць іншых сваёй волі.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

charisma [kəˈrɪzmə] n. хары́зма; прыцяга́льнасць; прыва́бнасць, абая́нне, абая́льнасць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

charyzma

ж. харызма

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)