хамі́тка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
хамі́тка |
хамі́ткі |
| Р. |
хамі́ткі |
хамі́так |
| Д. |
хамі́тцы |
хамі́ткам |
| В. |
хамі́тку |
хамі́так |
| Т. |
хамі́ткай
хамі́ткаю |
хамі́ткамі |
| М. |
хамі́тцы |
хамі́тках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хамі́ты, ‑аў; адз. хаміт, ‑а, М ‑міце, м.; хамітка, ‑і, ДМ ‑тцы; мн. хаміткі, ‑так; ж.
Група народнасцей Паўночнай Афрыкі, якія гавораць на блізкіх мовах.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)