хамі́т
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
хамі́т |
хамі́ты |
| Р. |
хамі́та |
хамі́таў |
| Д. |
хамі́ту |
хамі́там |
| В. |
хамі́та |
хамі́таў |
| Т. |
хамі́там |
хамі́тамі |
| М. |
хамі́це |
хамі́тах |
Крыніцы:
nazounik2008,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хамі́ты, ‑аў; адз. хаміт, ‑а, М ‑міце, м.; хамітка, ‑і, ДМ ‑тцы; мн. хаміткі, ‑так; ж.
Група народнасцей Паўночнай Афрыкі, якія гавораць на блізкіх мовах.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)