хаму́тны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. хаму́тны хаму́тная хаму́тнае хаму́тныя
Р. хаму́тнага хаму́тнай
хаму́тнае		 хаму́тнага хаму́тных
Д. хаму́тнаму хаму́тнай хаму́тнаму хаму́тным
В. хаму́тны (неадуш.)
хаму́тнага (адуш.)		 хаму́тную хаму́тнае хаму́тныя (неадуш.)
хаму́тных (адуш.)
Т. хаму́тным хаму́тнай
хаму́тнаю		 хаму́тным хаму́тнымі
М. хаму́тным хаму́тнай хаму́тным хаму́тных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

хаму́тны хому́тный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хаму́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да хамута (у 1, 3 знач.). Хамутнае пакрыццё. Хамутнае злучэнне труб.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хаму́т, -а́, М -муце́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Частка вупражы ў выглядзе драўлянага каркаса, абкладзенага з унутранага боку мяккім лямцам, якая надзяваецца каню на шыю.

2. перан. Абуза, клопаты, паднявольнае становішча (разм.).

Зняць х. з сябе.

Хто згадзіўся надзець шоры, той надзене і х. (з нар.).

3. Прыстасаванне кальцавой формы для змацоўвання, злучэння чаго-н. (спец.).

4. Грубы, некультурны чалавек, хам (разм., груб.).

|| памянш. хаму́цік, -а, мн. -і, -аў, м. (да 1 і 3 знач.).

|| прым. хаму́тны, -ая, -ае (да 1 і 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

хому́тный хаму́тны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)