халуга
Том: 36, старонка: 46.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
Скалагу́дзіць ‘збудаваць’ (Жд. 2). Няясна. Магчыма, дзеяслоў на базе халуга ‘халупа’, халабу́да ‘прымітыўнае збудаванне; цыганская буда на возе’, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Захалу́жжа ’закутак’ (Мат. Гом.). Параўн. рус. захолустье, дыял. валаг. захалу́зье, цвяр. захолужье. Конфікс za‑ + ‑ije з коранем xalǫg‑ (гл. халуга) дае za‑xalǫz‑ije. адкуль захалужжа. Фасмер, 2, 83; Шанскі, 2, З, 73; Львоў, ЭИРЯ, 1, 32.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ву́ліца Адзін ці два рады хат паабапал дарогі (БРС). Тое ж 'коліца (Крыч.), халу́га (у белар. азбукоўніках XVI—XVII стст. Судн. 317), гу́ліца (Брэст., Гродз. ДАБМ).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)