хава́льніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. хава́льніца хава́льніцы
Р. хава́льніцы хава́льніц
Д. хава́льніцы хава́льніцам
В. хава́льніцу хава́льніц
Т. хава́льніцай
хава́льніцаю		 хава́льніцамі
М. хава́льніцы хава́льніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

хава́льніца ж. храни́тельница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хава́льніца, ‑ы, ж.

Жан. да хавальнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хава́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Той, хто хавае што-н., кладзе ў невядомае для іншых месца.

2. Службовая асоба ў музеях, бібліятэках і пад., якая зберагае, захоўвае што-н.

Х. рукапісаў.

|| ж. хава́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

храни́тельница

1. захава́льніца, -цы ж.;

2. хава́льніца, -цы ж.; см. храни́тель;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)