фіта́, -ы́, ДМ фіце́, ж.

Перадапошняя літара старога рускага алфавіта, якая была запазычана з грэчаскай мовы для перадачы гука «ф» у словах грэчаскага паходжання.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фіта́

‘літара’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. фіта́
Р. фіты́
Д. фіце́
В. фіту́
Т. фіто́й
фіто́ю
М. фіце́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

фіта́ ж. (буква) фита́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Фіта... 10/604

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

фіта́, ‑ы, ДМ фіце, ж.

Перадапошняя літара рускага алфавіта, якая была запазычана з грэчаскай мовы для перадачы гука «ф» у словах грэчаскага паходжання і існавала ў рускім пісьмо да рэформы арфаграфіі 1917–1918 гг.

[Грэч. thēta.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фіта

т. 16, с. 416

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

фіта-

(ад гр. phyton = расліна)

першая састаўная частка складаных слоў, якая паказвае на сувязь з паняццем «расліна».

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фіта́

(гр. theta)

перадапошняя літара кірыліцкага алфавіта, якая служыла для перадачы гука «ф» у словах грэчаскага паходжання ў беларускай пісьменнасці да 18 ст., у рускай — да 1918 г.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фіта...

Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню слову «расліна», напрыклад: фітапаталогія, фітафтора.

[Ад грэч. phytón — расліна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

...фіт, фіта...

т. 16, с. 416

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)