фінішава́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. фінішава́нне
Р. фінішава́ння
Д. фінішава́нню
В. фінішава́нне
Т. фінішава́ннем
М. фінішава́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

фінішава́нне ср., спорт. финиши́рование

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фінішава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. фінішаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фінішава́ць, -шу́ю, -шу́еш, -шу́е; -шу́й, зак. і незак.

1. Прыйсці (прыходзіць) да фінішу (у 2 знач.).

2. Прайсці (праходзіць) у фінішы (у 3 знач.).

|| наз. фінішава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)