фі́кус

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. фі́кус фі́кусы
Р. фі́куса фі́кусаў
Д. фі́кусу фі́кусам
В. фі́кус фі́кусы
Т. фі́кусам фі́кусамі
М. фі́кусе фі́кусах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

фі́кус, -а, мн. -ы, -аў, м.

Трапічная вечназялёная расліна сямейства тутавых з авальнымі лістамі, якая вырошчваецца як дэкаратыўная.

|| прым. фі́кусны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фі́кус м., бот. фи́кус

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Фікус 5/520; 10/583

- » - эластыка 10/583 (іл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

фікус

т. 16, с. 382

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

фі́кус, ‑а, м.

Вечназялёная трапічная расліна сямейства тутавых. Побач з бярозамі, дубамі і букамі раслі вечназялёныя алеандры, буйныя фікусы, магноліі, лаўры, разнастайныя міртавыя дрэвы. М. Ткачоў. // Дэкаратыўная расліна з шырокімі авальнымі лістамі, якая вырошчваецца ў пакоях і аранжарэях. Ля [акон] аж пад самую столь лапушыліся фікусы. Сабаленка.

[Лац. ficus — фігавае дрэва.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фі́кус м. бат. Gúmmibaum m -(e)s, -bäume

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

фі́кус

(н.-лац. ficus)

вечназялёная дрэвавая або кустовая расліна сям. тутавых з суцэльным глянцавым лісцем і дробнымі беспялёсткавымі кветкамі ў суквеццях, пашыраная ў тропіках; у ліку відаў — баньян, інжыр, сікамор; на Беларусі вырошчваецца як пакаёвая.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фи́кус бот. фі́кус, -са м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

fikus

м. бат. фікус

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)