францу́з

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. францу́з францу́зы
Р. францу́за францу́заў
Д. францу́зу францу́зам
В. францу́за францу́заў
Т. францу́зам францу́замі
М. францу́зе францу́зах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

францу́з францу́з, -за м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

францу́з,

гл. французы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

францу́з м. Franzóse m -n, -n;

францу́зская мо́ва die französische Sprache, das Französische (sub)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Frenchman [ˈfrentʃmən] n. (pl. -men) францу́з

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

францу́зы, -аў, адз. францу́з, -а, м.

Народ раманскай моўнай групы, які складае асноўнае насельніцтва Францыі.

|| ж. францу́жанка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. францу́зскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Francuz

м. француз

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Franzóse

m -n, -n францу́з

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

францу́зы, ‑аў; адз. француз, ‑а, м.; францужанка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. францужанкі, ‑нак; ж.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Францыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

франкафі́л

(ад с.-лац. Francus = француз + -філ)

прыхільнік Францыі, французаў і ўсяго французскага.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)