флюі́д

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. флюі́д флюі́ды
Р. флюі́ду флюі́даў
Д. флюі́ду флюі́дам
В. флюі́д флюі́ды
Т. флюі́дам флюі́дамі
М. флюі́дзе флюі́дах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

флюі́д, -ду м., спец. флюи́д

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

флюі́д

(лац. fluidus = цякучы)

1) вадкасць, якая выцякае з магматычнага ачага;

2) гіпатэтычная вадкасць, якой да 18 ст. тлумачылі з’явы цеплыні, магнетызму, электрычнасці;

3) паводле ўяўленняў спірытаў, «псіхічны ток», які нібыта вылучаецца чалавекам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

флюи́д спец. флюі́д, -ду м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

флюі́ды, -аў, адз. флюі́д, -у, м. (кніжн.).

Знешне неадчувальныя плыні, псіхічныя токі, якія зыходзяць ад каго-, чаго-н.

Ад гэтага чалавека ідуць ф. дабра.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

fluid, ~u

м.

1. флюід;

2. крэм-пудра; танальны крэм

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

флюі́ды, ‑аў; адз. флюід, ‑у, М ‑дзе, м.

Кніжн.

1. Газападобныя або вадкія рэчывы, якія вылучаюцца з магматычнага ачага.

2. Гіпатэтычная вадкасць, якой да 18 ст. тлумачылі з’явы цеплыні, магнетызму, электрычнасці.

3. Паводле ўяўленняў спірытаў — нейкія «псіхічныя токі», якія нібыта вылучаюцца чалавечым целам або якім‑н. іншым целам, прадметам. Спачатку думалі даць ход справе, але Растоўцаў быў мёртвы, а флюіды — рэч ірэальная і пасадзіць іх нікуды нельга. Караткевіч. // перан. Тое, што выходзіць ад каго‑, чаго‑н.

[Лац. fluidus — пякучы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)