фено́мен

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. фено́мен фено́мены
Р. фено́мена фено́менаў
Д. фено́мену фено́менам
В. фено́мен фено́мены
Т. фено́менам фено́менамі
М. фено́мене фено́менах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

фено́мен, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Незвычайная, асаблівая з’ява, рэдкі факт.

2. Пра чалавека, які адрозніваецца выдатнымі здольнасцямі, талентам.

Ён быў феноменам розуму і высакароднасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фено́мен м., в разн. знач. фено́мен

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фено́мен филос., перен. фено́мен, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фено́мен, ‑а, м.

1. Рэдкая, незвычайная, выключная з’ява. // Выдатны, выключны ў якіх‑н. адносінах чалавек. Янка Купала — літаратурны феномен беларускага народа.

2. У ідэалістычнай філасофіі — суб’ектыўны змест нашай свядомасці, які не адлюстроўвае аб’ектыўнай рэчаіснасці.

[Ад грэч. phainómenon — тое, што з’яўляецца.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Феномен 10/563—564

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

феномен

т. 16, с. 354

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

фено́мен м. Phänomén n -s, -, áußergewöhnliche Erschéinung

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

фено́мен

(гр. phainomenon = тое, што з’яўляецца)

1) выключная, рэдкая, незвычайная з’ява; выключны ў якіх-н. адносінах чалавек;

2) у ідэалістычнай філасофіі тое, што дадзена ў пачуццях і не дасягаецца розумам;

3) філасофскае паняцце, якое абазначае з’яву, дадзеную нам у вопыце, пачуццёвым пазнанні.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фено́мен

(фр. phénomène, ад гр. phainomenon = тое, што з’яўляецца)

1) выключная, рэдкая, незвычайная з’ява (напр. ф. прыроды);

2) выключны ў якіх-н. адносінах чалавек (напр. ён сапраўдны ф. розуму).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)