фа́ўн

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. фа́ўн фа́ўны
Р. фа́ўна фа́ўнаў
Д. фа́ўну фа́ўнам
В. фа́ўна фа́ўнаў
Т. фа́ўнам фа́ўнамі
М. фа́ўне фа́ўнах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

фаўн м., миф., зоол. фавн

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Фаўн (міфал.) 8/76

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

фаўн, ‑а, м.

1. У старажытнарымскай міфалогіі — бог палёў, гор і лясоў, апякун пастухоў.

2. У заалогіі — амерыканская малпа з роду капуцынаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Фаўн

т. 16, с. 337

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

фаўн

(лац. Faunus = імя бога палёў, гор і лясоў, апекуна пастухоў у старажытнарымскай міфалогіі)

амерыканская малпа з роду капуцынаў з двума чубкамі на цемені.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фавн миф., зоол. фаўн, род. фа́ўна м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

faun

м. міф. фаўн

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

рэлье́фнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць рэльефнага. Фаўн з часам прыдбаў высакародную цёмную паціну, уцёртую ў мармур. Яна не зніжала яго белі, а толькі надавала яму рэльефнасць і прыгажосць жывога цела. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)