фат, -а, М фа́це, мн. -ы, -аў, м.

Пусты, пошлы чалавек, які любіць рысавацца, пазіраваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фа́т

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. фа́т фа́ты
Р. фа́та фа́таў
Д. фа́ту фа́там
В. фа́та фа́таў
Т. фа́там фа́тамі
М. фа́це фа́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

фат м. фат

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фат фат, род. фа́та м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фат, ‑а, М фаце, м.

1. Самаздаволены франт, фарсун, які любіць рысавацца, пазіраваць; пусты, пошлы чалавек. Чужы грамадству мот і фат, Уцех жыццёвых знаўца — Ну што яму там да брыгад Камуністычнай працы. Звонак.

2. Уст. Роля палюбоўніка-пазёра ў тэатральнай п’есе, а таксама акцёр, які іграе гэтую ролю.

[Фр. fat ад лац. fatuus — дурны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фат м. разм. пагард. Láffe m -n, -n, Fátzke m -n, -n, Láck¦affe m -n, -n, éitler Áffe

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

фат

(фр. fat, ад лац. fatuus = дурны)

самазадаволены франт, пусты, пошлы чалавек.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фат

(фр. fat, ад лац. fatuus = дурны)

самазадаволены франт, пусты, пошлы чалавек.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

Хюінь-тан-Фат 7/460

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

хлюст, род. хлюста́ м., разг. хлюст, фат, хлыщ

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)