фанфаро́н, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

Выхваляка, хвалько, чалавек, які выстаўляе напаказ свае здольнасці.

|| прым. фанфаро́нскі, -ая, -ая.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фанфаро́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. фанфаро́н фанфаро́ны
Р. фанфаро́на фанфаро́наў
Д. фанфаро́ну фанфаро́нам
В. фанфаро́на фанфаро́наў
Т. фанфаро́нам фанфаро́намі
М. фанфаро́не фанфаро́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

фанфаро́н м., разг. фанфаро́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фанфаро́н разг. фанфаро́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фанфаро́н, ‑а, м.

Разм. Самахвал, хвалько, выхваляка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фанфаро́н

(ісп. fanfarron, ад ар. farfar = легкаважны)

хвалько, выхваляка.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фанфаро́н

(фр. fanfaron < ісп. fanfarron, ад ар. farfar = легкаважны)

хвалько, выхваляка.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

fanfaron

м. фанфарон; хвалько

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)