фами́лия ж.

1. про́звішча, -шча ср.;

назва́ть своё и́мя и фами́лию назва́ць сваё імя́ і про́звішча;

де́вичья фами́лия дзяво́чае про́звішча;

2. (род) фамі́лія, -ліі ж.;

3. (семья) уст. сям’я́, -м’і́ ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фамилия

Том: 35, старонка: 389.

img/35/35-389_2051_Фамилия.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

про́звішча ср. фами́лия ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фамі́лія ж. (семья, род) фами́лия

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзяво́чы де́вичий, деви́ческий;

~чае про́звішча — де́вичья фами́лия

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

де́вичий и деви́чий дзяво́чы, дзяво́цкі;

деви́чья фами́лия дзяво́чае (дзяво́цкае) про́звішча;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

імя́ (род. імя́ и і́мені, дат. і́мю и і́мені, вин. імя́, твор. і́мем и і́менем, предл. (аб) і́мі и (аб) і́мені) ср., в разн. знач. и́мя;

і. і про́звішча — и́мя и фами́лия;

вучо́ны з і́мем — учёный с и́менем;

○ ула́снае і. — со́бственное и́мя;

агу́льнае і. — нарица́тельное и́мя;

па і. і па ба́цьку — по и́мени и о́тчеству;

◊ ад і. — (каго) от и́мени (кого);

і́мем — (каго, чаго) и́менем (кого, чего);

і. — (каго, чаго) и́мени (кого, чего);

з і́мем — (каго) с и́менем (кого);

на і. — (чыё) на и́мя (чьё);

у і. — (каго, чаго) во и́мя (кого, чего);

насі́ць і. — носи́ть и́мя;

набы́ць сабе́ і. — соста́вить (сде́лать) себе́ и́мя;

называ́ць рэ́чы сваі́мі (сапра́ўднымі) імёнамі — называ́ть ве́щи свои́ми (со́бственными, настоя́щими) имена́ми

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)