учо́тчыца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
учо́тчыца |
учо́тчыцы |
| Р. |
учо́тчыцы |
учо́тчыц |
| Д. |
учо́тчыцы |
учо́тчыцам |
| В. |
учо́тчыцу |
учо́тчыц |
| Т. |
учо́тчыцай
учо́тчыцаю |
учо́тчыцамі |
| М. |
учо́тчыцы |
учо́тчыцах |
Крыніцы:
nazounik2008,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
учо́тчыца, ‑ы, ж.
Жан. да учотчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
учо́тчык, -а, мн. -і, -аў, м.
Асоба, якая вядзе ўлік чаго-н.
У. палявой брыгады.
|| ж. учо́тчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)