уто́ркнуць, -ну, -неш, -не; -ні́; -нуты; зак., што ў што.

Уткнуць, усадзіць што-н. вострае, тонкае ў глыб або ўнутр чаго-н.

У. кассё ў зямлю.

|| незак. уто́ркваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уто́ркнуць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. уто́ркну уто́ркнем
2-я ас. уто́ркнеш уто́ркнеце
3-я ас. уто́ркне уто́ркнуць
Прошлы час
м. уто́ркнуў уто́ркнулі
ж. уто́ркнула
н. уто́ркнула
Загадны лад
2-я ас. уто́ркні уто́ркніце
Дзеепрыслоўе
прош. час уто́ркнуўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

уто́ркнуць сов. воткну́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уто́ркнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак., што.

Уткнуць, усадзіць што‑н. вострае, тонкае ў глыб або ўнутр чаго‑н. Андрэй спыніўся, узяў жмут вільготнай травы, абцёр касу, уторкнуў востры канец касільна ў зямлю. Дуброўскі. // Уставіць, палажыць што‑н. Трэнер панюхаў букецік, а потым, не падымаючыся з канапы, уторкнуў яго ў вузенькую.. вазу, што стаяла на падаконніку. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уто́ркнуць разм. (hin)éinstecken vt, (hin)éinstoßen* vt, éinstechen* vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

уто́ркваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да уторкнуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уто́ркнуты, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад уторкнуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wetknąć

зак. уваткнуць, уткнуць, уторкнуць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ По́ўтарка ’кусок матэрыялу, які ўшываецца ў рукаў’ (Яп.). Няяспа. Магчыма, да по- (< *po‑) і уторкнуць ’усунуць’, гл. торкаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

расты́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Разм. Уторкнуць, уваткнуць у розныя месцы ўсё, многае. Растыкаць палкі. // перан. Размясціць, расставіць каго‑, што‑н. у беспарадку, абы-як.

растыка́ць, ‑а́ю, ‑а́еш, ‑а́е.

Незак. да расты́каць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)