успрыня́ць, -ыму́, -ы́меш, -ы́ме; -ыня́ў, -няла́, -ло́; -ымі́; -ыня́ты; зак., што.

Зразумець і засвоіць.

|| незак. успрыма́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

успрыня́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. успрыму́ успры́мем
2-я ас. успры́меш успры́меце
3-я ас. успры́ме успры́муць
Прошлы час
м. успрыня́ў успрынялі́
ж. успрыняла́
н. успрыняла́
успрыняло́
Загадны лад
2-я ас. успрымі́ успрымі́це
Дзеепрыслоўе
прош. час успрыня́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

успрыня́ць сов. восприня́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

успрыня́ць, ‑прыму, ‑прымеш, ‑прыме; пр. успрыняў, ‑няла, ‑ло; заг. успрымі; зак., што.

Зразумець, засвоіць. Успрыняць новы метад. □ Бацька зноў закульгаў па кабінеце, прыстукваючы кіем аб падлогу, і не мог ніяк успрыняць, асвоіць адказ сына. Пестрак. // Прарэагаваць пэўным чынам на што‑н. Раёк успрыняў вестку аб звальненні яго з пасады начальніка лесаўчастка знешне спакойна. Сіўцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

успрыма́ць, успрыня́ць wáhrnehmen* аддз. vt, áufnehmen* vt; áuffassen vt, fássen vt (зразумець); sich (D) áneignen (засвоіць);

успрыма́ць заме́жную мо́ву éine Frémdsprache verstéhen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

вчу́вствоваться сов. успрыня́ць пачуццём, адчу́ць (што).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

успрыма́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да успрыняць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

восприня́ть сов. успрыня́ць; улаві́ць, схапі́ць; прыня́ць; см. воспринима́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

успрыня́ты, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад успрыняць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разбо́рлівы, -ая, -ае.

1. Строгі ў выбары, патрабавальны.

Р. тэлеглядач.

2. Які лёгка разабраць, успрыняць на слых і пад.; выразны.

Р. почырк.

Напісаць разборліва (прысл.).

|| наз. разбо́рлівасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)