уруча́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. уруча́ю уруча́ем
2-я ас. уруча́еш уруча́еце
3-я ас. уруча́е уруча́юць
Прошлы час
м. уруча́ў уруча́лі
ж. уруча́ла
н. уруча́ла
Загадны лад
2-я ас. уруча́й уруча́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час уруча́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

уруча́ць несов. вруча́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уруча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да уручыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уручы́ць, уручу́, уру́чыш, уру́чыць; уру́чаны; зак., што каму.

1. Аддаць у рукі, непасрэдна.

У. дыплом.

2. Даверыць, даручыць (кніжн.).

У. свой лёс каму-н. (перан.).

|| незак. уруча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. уручэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вруча́ть несов. уруча́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уруча́цца, ‑аецца; незак.

Зал. да уручаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уручэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. уручаць — уручыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wręczać

незак. уручаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

уручы́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. уручу́ уру́чым
2-я ас. уру́чыш уру́чыце
3-я ас. уру́чыць уру́чаць
Прошлы час
м. уручы́ў уручы́лі
ж. уручы́ла
н. уручы́ла
Загадны лад
2-я ас. уручы́ уручы́це
Дзеепрыслоўе
прош. час уручы́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

éinhändigen

vt уруча́ць

éinen Órden ~ — уруча́ць о́рдэн

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)