урачы, ураку, урачэш, урачэ; урачом, урачаце, уракуць; пр. урок, уракла, ‑ло; заг. урачы; зак., каго-што і без дап.

Паводле забабонных уяўленняў — пашкодзіць каму‑, чаму‑н. благім вокам; прынесці няшчасце, хваробу. Хавала [маці] ўсё ад вачэй тваіх сініх, Баялася Усё — каб хаця ты не урок. Тармола. // Разм. Пахваламі, прадказаннем чаго‑н. добрага паклікаць дрэннае. — Так, майго Васільку, каб не ўрачы, усе любяць за яго людскасць, самавітасць. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Túrnstunde

f -, -n уро́к гімна́стыкі [фізкульту́ры]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

перавучыць дзеяслоў | закончанае трыванне

  1. Навучыць, падрыхтаваць усіх, многіх.

    • Ён перавучыў сотні дзяцей.

  2. Навучыць нанава. Навучыць лягчэй, чым п.

  3. Вывучыць, завучыць нанава.

    • П. урок.

  4. Праявіць празмернасць у завучванні ці навучанні каго-н.

|| незакончанае трыванне: перавучваць.

|| зваротны стан: перавучыцца.

|| незакончанае трыванне: перавучвацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Наву́ка (ТСБМ, Яруш., Гарэц.), ст.-бел. наука ’навука, сістэма ведаў; вучоба; навучанне; урок, нешта павучальнае; казань, пропаведзь; парада’ (Сташайтэне, Абстр. лекс., 65). Укр., рус. наука, польск., чэш., славац. nauka, в.-луж. nawuka, балг., макед. наука, серб.-харв. наука, славен. nauk ’навучанне, вучэнне, урок, прыклад, папярэджанне’. З *na‑ і ‑uk, гл. вучыць (Фасмер, 3, 49; Махэк₂, 666; спец. адносна ўсходнеславянскага слова гл. Кохман, SOr, 29, 115–120).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

урокі, ‑аў; адз. урок, ‑у, м.

Разм. Паводле забабонных уяўленняў — няшчасце, хвароба, пашкоджанне, выкліканыя благім вокам ці дрэнным словам. [Удава Сымоніха] баіцца ўрокаў, хаця на яе ніхто надта не ўглядаецца. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎Наўрок ’урокі, чары’ (Бяльк.). Да ўрок ’тс’ з узмацняльным на- (магчыма, з мэтай адрозніць ад урок ’вучэбныя заняткі’) або непасрэдна ад дзеяслова наўрочыць ’сурочыць’ (ТС).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

малява́нне ср.

1. писа́ние; рисова́ние;

2. кра́шение, окра́ска ж., окра́шивание, выкра́шивание;

3. изображе́ние;

4. (предмет обучения) рисова́ние;

уро́к ~ння — уро́к рисова́ния;

5. представле́ние; изображе́ние;

1-3, 5 см. малява́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

ábfragen

vt апы́тваць, рабі́ць апыта́нне; пыта́ць (урок)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

éinochsen

vt разм. вы́зубрыць (урок і г.д.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Schúlstunde

f -, -n уро́к, заня́ткі (у школе)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)