ураста́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. ураста́нне
Р. ураста́ння
Д. ураста́нню
В. ураста́нне
Т. ураста́ннем
М. ураста́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ураста́нне ср., прям., перен. враста́ние; см. ураста́ць 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ураста́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. урастаць — урасці (у 1, 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ураста́нне н. Hinéinwachsen n -s, Éinwachsen n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

враста́ние ураста́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

wrastanie

н. урастанне

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Ánwurf

m -(e)s, -würfe

1) буд. тынко́ўка; тынк

2) напа́дкі; хлусня́, паклёп

3) наро́ст, пухлі́на

4) ураста́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)