ура́н, -у, м.

Хімічны элемент, метал, які валодае радыеактыўнымі ўласцівасцямі.

|| прым. ура́навы, -ая, -ае.

Уранавая руда.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ура́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. ура́н
Р. ура́ну
Д. ура́ну
В. ура́н
Т. ура́нам
М. ура́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ура́н, -ну м., хим. ура́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ура́н хим. ура́н, -ну м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ура́н миф., астр. Ура́н, -на м.;

спу́тники Ура́на падаро́жнікі Ура́на.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ура́н, ‑у, м.

Радыеактыўны хімічны элемент.

[Ад уласн. імя.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Уран (міфал.) 6/115; 10/238, 562

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Уран (планета) 3/460; 6/289; 8/461; 9/631, 632; 10/6, 482

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Уран (хім. элемент) 1/206; 4/587; 5/13; 8/415 (табл.); 10/482; 11/524

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Уран,

старажытнагрэчаскі бог.

т. 16, с. 248

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)