упра́ўскі гл. управа².

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

упра́ўскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. упра́ўскі упра́ўская упра́ўскае упра́ўскія
Р. упра́ўскага упра́ўскай
упра́ўскае		 упра́ўскага упра́ўскіх
Д. упра́ўскаму упра́ўскай упра́ўскаму упра́ўскім
В. упра́ўскі (неадуш.)
упра́ўскага (адуш.)		 упра́ўскую упра́ўскае упра́ўскія (неадуш.)
упра́ўскіх (адуш.)
Т. упра́ўскім упра́ўскай
упра́ўскаю		 упра́ўскім упра́ўскімі
М. упра́ўскім упра́ўскай упра́ўскім упра́ўскіх

Крыніцы: piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

упра́ўскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да управы ​2 (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

упра́ва², -ы, мн. -ы, -а́ў, ж.

1. Магчымасць зладзіць, управіцца з кім-, чым-н.

Знайсці ўправу на каго-н. Няма ўправы на гэтага абібока.

2. Назва некаторых мясцовых устаноў у дарэвалюцыйны час.

Земская ў.

Валасная ў.

|| прым. упра́ўскі, -ая, -ае (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)