упамі́нак
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
упамі́нак |
упамі́нкі |
| Р. |
упамі́нку |
упамі́нкаў |
| Д. |
упамі́нку |
упамі́нкам |
| В. |
упамі́нак |
упамі́нкі |
| Т. |
упамі́нкам |
упамі́нкамі |
| М. |
упамі́нку |
упамі́нках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
упамі́нак, -нку м., разг., см. упаміна́нне
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
упамі́нак, ‑нку, м.
Разм. Тое, што і упамінанне. У Марыі кальнула пад сэрцам ад упамінку пра гэтага «дзядзю». Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
упамі́н, -у, мн. -ы, -аў, м. (разм.) і упамі́нак, -нку, мн. -нкі, -нкаў, м. (разм.).
Тое, што і упамінанне.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)