упадзе́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. упадзе́нне
Р. упадзе́ння
Д. упадзе́нню
В. упадзе́нне
Т. упадзе́ннем
М. упадзе́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

упадзе́нне ср. впаде́ние; см. упада́ць 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

упадзе́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле дзеясл. упадаць (у 2 знач.).

2. Месца зліцця дзвюх рэк. Узнік .. [Полацк] тут, пры ўпадзенні Палаты ў Дзвіну, на зручным водным шляху з усходу на захад і з поўначы на поўдзень, у далёкія-далёкія часы як адзін з цэнтраў усходнеславянскага племені — крывічоў. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

упадзе́нне н. геагр. (ракі) Mündung f -, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

упада́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.), у што. Уцякаць, улівацца (пра раку).

Сож упадае ў Днепр.

2. за кім-чым. Даглядаць каго-, што-н. (разм.).

Ён надта не ўпадае за гаспадаркай.

3. за кім. Заляцацца да каго-н. (разм.).

У. за дзяўчынай.

|| наз. упадзе́нне, -я, н. (да 1 знач.).

Пры ўпадзенні Палаты ў Дзвіну.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

впаде́ние

1. упадзе́нне, -ння ср.; (неоконч. действие) упада́нне, -ння ср.; запада́нне, -ння ср.;

2. (устье реки) упадзе́нне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Mündung

f -, -en

1) ву́сце, упадзе́нне

2) вайск. ду́ла, жэ́рла

3) кане́ц (вуліцы, трубы)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)