уме́сці

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. умяту́ умяцё́м
2-я ас. умяце́ш умецяце́
3-я ас. умяце́ умяту́ць
Прошлы час
м. умё́ў умялі́
ж. умяла́
н. умяло́
Загадны лад
2-я ас. умяці́ умяці́це
Дзеепрыслоўе
прош. час умё́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

уме́сці сов. вмести́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уме́сці, умяту, умяцеш, умяце; умяцём, умецяце, умятуць; пр. умеў, умяла, ‑ло; заг. умяці; зак., што.

1. Замесці што‑н. куды‑н.

2. Разм. З’есці што‑н. хутка або прагна. Умесці яечню.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вмести́ сов. уме́сці.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

умята́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да умесці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уме́таць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Разм. Незак. да умесці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уме́цены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад умесці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)