умаўча́ць, -чу́, -чы́ш, -чы́ць; -чы́м, -чыце́, -ча́ць; -чы́; зак., аб чым або пра што.

Тое, што і умоўчаць.

У. аб недахопах.

|| наз. умаўча́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

умаўча́ць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. умаўчу́ умаўчы́м
2-я ас. умаўчы́ш умаўчыце́
3-я ас. умаўчы́ць умаўча́ць
Прошлы час
м. умаўча́ў умаўча́лі
ж. умаўча́ла
н. умаўча́ла
Загадны лад
2-я ас. умаўчы́ умаўчы́це
Дзеепрыслоўе
прош. час умаўча́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

умаўча́ць сов., см. умо́ўчаць 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

умаўча́ць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.

Тое, што і умоўчаць (у 2 знач.). Умаўчаць аб недахопах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

умаўча́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. умаўчаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

умолча́ть сов. змо́ўчаць, замо́ўчаць, умаўча́ць, нічо́га не сказа́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)