улі́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж. (спец.).

Частка ўнутранага вуха, дзе знаходзіцца гукаўспрымальны апарат.

|| прым. улі́ткавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

улі́тка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. улі́тка улі́ткі
Р. улі́ткі улі́так
Д. улі́тцы улі́ткам
В. улі́тку улі́ткі
Т. улі́ткай
улі́ткаю		 улі́ткамі
М. улі́тцы улі́тках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

улі́тка ж., анат. ули́тка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Улітка (анатам.) 3/178

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

улі́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Спец. Частка ўнутранага вуха, дзе знаходзіцца гукаўспрымальны апарат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

улітка

т. 16, с. 222

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

улі́тка ж. анат. (частка ўнутранага вуха) Schnéckengang m -(e)s, -gänge

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

cochlea

[ˈkoʊkliə]

n., pl. -leae

улі́тка f. (нутрано́га ву́ха)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ули́та ж., прост. и ули́тка ж.

1. зоол. смоўж, род. смаўжа́ м.; (слизень — ещё) сліма́к, -ка́ м.; (водяная) кукля́нка, -кі ж.;

2. анат. улі́тка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ślimak

м.

1. заал. слімак; смоўж;

2. пакручасты (спіральны) пад’ём (дарогі);

3. тэх. чарвяк;

4. анат. улітка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)