у́льчы, -чаў у́льчи

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ульчы (народ) 7/432; 9/406 (табл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

у́льчы, ‑аў; адз. ульч, ‑а, м.; ульчанка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. ульчанкі, ‑нак; ж.

Народ тунгуса-манчжурскай моўнай групы, які жыве ў Хабараўскім краі ў раёне ніжняга Амура.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ульч,

гл. ульчы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ульча́нка,

гл. ульчы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

у́льч

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. у́льч у́льчы
Р. у́льча у́льчаў
Д. у́льчу у́льчам
В. у́льча у́льчаў
Т. у́льчам у́льчамі
М. у́льчу у́льчах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)