уку́с, -у, м.

1. гл. укусіць.

2. мн. -ы, -аў. Укушанае месца.

Памазаць у. ёдам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уку́с

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. уку́с уку́сы
Р. уку́су уку́саў
Д. уку́су уку́сам
В. уку́с уку́сы
Т. уку́сам уку́самі
М. уку́се уку́сах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

уку́с, -су м. уку́с

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уку́с уку́с, -су м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уку́с, ‑у, м.

1. Дзеянне паводле дзеясл. укусіць (у 1 знач.).

2. Укушанае месца. Памагаць укус ёдам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уку́с м Biss m -es, -e; Stich m -(e)s, -e (насякомага); Bísswunde f -, -n (рана ад укуса)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

укусі́ць, -ушу́, -у́сіш, -у́сіць; -у́шаны; зак., каго-што.

Ухапіўшы, праткнуўшы зубамі (ці праткнуўшы джалам), раніць.

Сабака ўкусіў за руку.

Якая муха яго ўкусіла? (перан.: што з ім, чым ён незадаволены?; разм., жарт.).

|| наз. уку́с, -у, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ukąszenie

н. укус

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Biss

m -es, -e уку́с; пры́кус

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ukłucie

н.

1. укол;

2. укус

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)