узго́р’е, -я, мн. -і, -яў, н.

Невялікае ўзвышэнне, узгорак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

узго́р’е

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. узго́р’е узго́р’і
Р. узго́р’я узго́р’яў
Д. узго́р’ю узго́р’ям
В. узго́р’е узго́р’і
Т. узго́р’ем узго́р’ямі
М. узго́р’і узго́р’ях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

узго́р’е ср. взго́рье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

узго́р’е, ‑я, н.

Невялікае ўзвышша, узгорак. Палац стаяў па ўзгор’і. □ Па ўзгор’ю поля, па раўніне Паўзуць сталёвыя валы. Колас. // Вяршыні гор. Паклон вам, паклон вам, дняпроўскія хвалі, І Кіева вежы і ўзгор’і Карпатаў! Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

узго́р’е н. разм. Ánhöhe f -, -n, Hügel m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Erhöhung

f -, -en

1) узвы́шша, узго́р’е

2) павышэ́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)