Уза́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Уза́
Р. Узы́
Д. Узе́
В. Узу́
Т. Узо́й
Узо́ю
М. Узе́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

уза́ ж., с.-х. вуза́, -зы́ ж., про́паліс, -су м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Уза (чыг. ст., в.) 2/442 (к.); 3/552 (к.); 10/422

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Уза (р.) 2/442 (к.); 3/552 (к.); 9/169, 280 (к.), 628; 10/422

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Уза,

багіня планеты Венера.

т. 16, с. 168

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Уза,

рака ў Буда-Кашалёўскім р-не.

т. 16, с. 168

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Уза,

вёска ў Буда-Кашалёўскім р-не.

т. 16, с. 168

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

уза

(іт. uso = звычай)

паводле звычаю.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

уза..., прыстаўка.

Тое, што і уз...; ужыв. замест «уз...» перад збегам зычных і перад зычнымі, пасля якіх пішацца мяккі знак або апостраф, напр.: узабрацца, узаткнуць, узалью, узаб’ю.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уза..., прыстаўка (гл. уз...).

Ужываецца замест «уз...»: 1) перад збегам зычных, напрыклад: узабрацца, узарвацца, узаткнуць; 2) перад зычнымі, пасля якіх пішацца мяккі знак або апостраф, напрыклад: узалью, узаб’ю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)