тэўто́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. тэўто́н тэўто́ны
Р. тэўто́на тэўто́наў
Д. тэўто́ну тэўто́нам
В. тэўто́на тэўто́наў
Т. тэўто́нам тэўто́намі
М. тэўто́не тэўто́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

тэўто́н м., ист. тевто́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тэўто́н,

гл. тэўтоны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тевто́н ист. тэўто́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Teuton

м. гіст. тэўтон

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

тэўто́ны, ‑аў; адз. тэўтон, ‑а, м.; тэўтонка, ‑і, ДМ ‑нцы; тэўтонкі, ‑нак; ж.

Старажытныя плямёны германскага паходжання. // Кніжн. Ужываецца часам як агульная назва германскіх народаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Teuton

[ˈtu:tən]

1.

n.

1) тэўто́н -а, не́мец -ца m.

2) герма́нец -ца m.

2.

adj.

няме́цкі; тэўто́нскі; герма́нскі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)