тэі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Паслядоўнік тэізму.

|| ж. тэі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. тэісты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тэі́ст

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. тэі́ст тэі́сты
Р. тэі́ста тэі́стаў
Д. тэі́сту тэі́стам
В. тэі́ста тэі́стаў
Т. тэі́стам тэі́стамі
М. тэі́сце тэі́стах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

тэі́ст м. теи́ст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тэі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Паслядоўнік тэізму.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

теи́ст филос. тэі́ст, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тэі́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да тэіст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

theist [ˈθi:ɪst] n.

1. relig. тэі́ст

2. монатэі́ст

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

teista

м. тэіст

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)