тэмпо́граф

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. тэмпо́граф тэмпо́графы
Р. тэмпо́графа тэмпо́графаў
Д. тэмпо́графу тэмпо́графам
В. тэмпо́граф тэмпо́графы
Т. тэмпо́графам тэмпо́графамі
М. тэмпо́графе тэмпо́графах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

тэмпо́граф м., спец. темпо́граф

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тэмпо́граф, ‑а, м.

Спец. Прыбор, які рэгіструе ступень хуткасці выканання якой‑н. работы.

[Ад іт. tempo — тэмп і грэч. graphō — пішу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэмпо́граф

(ад іт. tempo = тэмп + -граф)

прыбор, які рэгіструе ступень хуткасці выканання якой-н. работы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

темпо́граф спец. тэмпо́граф, -фа м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)