тыя́ра, -ы, мн. -ы, тыя́р, ж.

1. Галаўны ўбор усходніх цароў у старажытнасці.

2. Галаўны ўбор Рымскага Папы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тыя́ра

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. тыя́ра тыя́ры
Р. тыя́ры тыя́р
Д. тыя́ры тыя́рам
В. тыя́ру тыя́ры
Т. тыя́рай
тыя́раю		 тыя́рамі
М. тыя́ры тыя́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

тыя́ра ж., ист., церк. тиа́ра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тыя́ра, ‑ы, ж.

1. Галаўны ўбор старажытных усходніх цароў, жрацоў. Тыяра егіпецкіх фараонаў.

2. Галаўны ўбор рымскага папы.

[Грэч. tiara.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тыя́ра ж. царк. Tiára f -, -ren

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

тыя́ра

(гр. tiara)

1) галаўны ўбор старажытных персідскіх і асірыйскіх цароў;

2) галаўны ўбор рымскага папы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Тыя́ра ‘галаўны ўбор старажытных усходніх цароў; мітра Рымскага Папы’ (ТСБМ, Некр. і Байк., Ласт.). Праз ст.-рус., царк.-слав. тиара (з XI ст.) запазычана са ст.-грэч. τιάρα ‘галаўны ўбор персідскіх цароў, чалма’, куды трапіла з персідскай мовы (Фасмер, 4, 55; ЕСУМ, 5, 577; Голуб-Ліер, 462). Для беларускай назвы магчыма пасрэдніцтва лац. tiāra ‘мітра’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

тиа́ра ист., церк. тыя́ра, -ры ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

tiara

ж. тыяра

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

tiara

[tiˈærə]

n.

1) дыядэ́ма f.

2) тыя́ра f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)