Ты́чкі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Ты́чкі
Р. Ты́чак
Ты́чкаў
Д. Ты́чкам
В. Ты́чкі
Т. Ты́чкамі
М. Ты́чках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Тычкі (в., Вілейскі р-н) 2/37

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ты́чка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ты́чка ты́чкі
Р. ты́чкі ты́чак
Д. ты́чцы ты́чкам
В. ты́чку ты́чкі
Т. ты́чкай
ты́чкаю		 ты́чкамі
М. ты́чцы ты́чках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паўтыка́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., што.

Уткнуць усё, многае.

П. тычкі ў зямлю.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

парастыка́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., каго-што.

Растыкаць усё, многае.

П. тычкі на лузе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пратычкава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак., што.

Расставіць тычкі. Пратычкаваць лінію.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тычкава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны; незак., што.

Расстаўляць тычкі (у 1 знач.) пры геадэзічных работах.

Т. дарогу.

|| зак. атычкава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны.

|| наз. тычкава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тычкава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; незак., што.

Расстаўляць тычкі пры геадэзічных работах. Тычкаваць дарогу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парастыка́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Растыкаць усіх, многіх або ўсё, многае. Парастыкаць тычкі на лузе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Тыч ‘вочап у студні з жураўлём’ (пруж., ДАБМ, камент., 810), сюды ж зборн. тыччо́ ‘тычкі для плота’ (докш., Янк. Мат.), ты́чча ‘тычкі’ (Мат. Гом.). Параўн. укр. зборн. ти́ччя ‘тычкі’, тик, тика ‘тычка, вяха’, рус. тыч ‘драўляны кол’, зборы, тычче́ ‘тычкі, тычыны’, польск. tycz ‘жэрдка-падпорка’, tycza ‘тс’, н.-луж. tyca ‘тычка для хмелю ці гароху’, в.-луж. tyč ‘тычка’, чэш. tyč ‘тычка, жэрдка, дручок’, славац. tyč ‘палка, жэрдка, штанга, стрыжань, рэйка’. Паўночнаславянскае прасл. *tyčь ад *tykati ‘ўтыркаць, убіваць, запіхваць’. Гл. таксама тычка, тычына.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)