тычкавы́
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
тычкавы́ |
тычкава́я |
тычкаво́е |
тычкавы́я |
| Р. |
тычкаво́га |
тычкаво́й
тычкаво́е |
тычкаво́га |
тычкавы́х |
| Д. |
тычкаво́му |
тычкаво́й |
тычкаво́му |
тычкавы́м |
| В. |
тычкавы́ |
тычкаву́ю |
тычкаво́е |
тычкавы́я |
| Т. |
тычкавы́м |
тычкаво́й
тычкаво́ю |
тычкавы́м |
тычкавы́мі |
| М. |
тычкавы́м |
тычкаво́й |
тычкавы́м |
тычкавы́х |
Крыніцы:
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ты́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.
1. Шост, які ставіцца ў полі, на снезе для абазначэння межаў зямельных участкаў, дарогі, і пад.
2. Шост, які выкарыстоўваецца як падпорка для павойных раслін.
|| прым. тычкавы́, -а́я, -о́е (разм.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)