Турча́нка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Турча́нка
Р. Турча́нкі
Д. Турча́нцы
В. Турча́нку
Т. Турча́нкай
Турча́нкаю
М. Турча́нцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

турча́нка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. турча́нка турча́нкі
Р. турча́нкі турча́нак
Д. турча́нцы турча́нкам
В. турча́нку турча́нак
Т. турча́нкай
турча́нкаю		 турча́нкамі
М. турча́нцы турча́нках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

турча́нка турча́нка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

турча́нка,

гл. туркі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

турча́нка ж Türkin f -, -nen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ту́ркі, -аў, адз. ту́рак, -рка, м.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Турцыі.

|| ж. турча́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. турэ́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Turk [tɜ:k] n. ту́рак; турча́нка;

the Turks ту́ркі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Turczynka

ж. турчанка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ту́ркі, ‑аў; адз. турак, ‑рка, м.; турчанка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. турчанкі, ‑нак; ж.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Турцыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Turk

[tɜ:rk]

n.

1) ту́рак -ка m., турча́нка f.

2) Hist. мусульма́нін -а m.; сарацэ́н -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)