туру́каць
‘напяваць "ту-ру", буркаваць’
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
туру́каю |
туру́каем |
| 2-я ас. |
туру́каеш |
туру́каеце |
| 3-я ас. |
туру́кае |
туру́каюць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
туру́каў |
туру́калі |
| ж. |
туру́кала |
| н. |
туру́кала |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
туру́кай |
туру́кайце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
туру́каючы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Туру́каць ‘грукаць’ (Арх. Федар.): Ту‑ру, ту‑ру, па дуброўкі, / Ды там едзіць пан вялікі (Куп. і пятр. песні), сюды ж ‘падаваць гукі (пра жаўну)’, туруру́каць ‘падаваць гукі, турчаць’ (ТС). Гукаперайманне.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Туруру́кацца ‘гучна весці размову’ (Вушац. сл.), ‘падаваць гукі, турчаць’ (ТС). Гл. турукаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Туро́ра ‘балбатуха’, туро́рышча, туро́рка ‘тс’ (Юрч. СНЛ). Гукаперайманні, параўн. турукаць, гл. Параўн. рус. тарара́ ‘балбатня’, торото́ра, таратора, тараторить ‘балбатаць’ (Фасмер, 4, 22).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)