тупо́й прям., перен. тупы́;

тупо́й нож тупы́ нож;

тупо́й взгляд тупы́ по́гляд;

тупо́й челове́к тупы́ чалаве́к;

тупо́й у́гол мат. тупы́ ву́гал.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тупы́

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. тупы́ тупа́я тупо́е тупы́я
Р. тупо́га тупо́й
тупо́е		 тупо́га тупы́х
Д. тупо́му тупо́й тупо́му тупы́м
В. тупы́ (неадуш.)
тупо́га (адуш.)		 тупу́ю тупо́е тупы́я (неадуш.)
тупы́х (адуш.)
Т. тупы́м тупо́й
тупо́ю		 тупы́м тупы́мі
М. тупы́м тупо́й тупы́м тупы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дог, -а, мн. -і, -аў, м.

Парода буйных сабак з кароткай поўсцю, тупой мордай і моцнымі сківіцамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тупы́ в разн. знач. тупо́й; (несообразительный — ещё) тупоу́мный;

т. нож — тупо́й нож;

т. нос барка́са — тупо́й нос барка́са;

т. по́гляд — тупо́й взгляд;

т. чалаве́к — тупо́й (тупоу́мный) челове́к;

◊ т. жарт — пло́ская шу́тка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тупадзю́бы, ‑ая, ‑ае.

З тупой, шырокай дзюбай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тупе́йшы прил. сравнит. ст. тупе́е, бо́лее тупо́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бульдо́г, ‑а, м.

Сабака з вялікай тупой мордай, шырокімі грудзямі, кароткімі лапамі.

[Англ. bulldog.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тупалі́сты, ‑ая, ‑ае.

Які мае ліст (лісце) тупой, расшыранай к канцу формы. Тупалісты клён.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тупамо́рды, ‑ая, ‑ае.

З тупой, шырокай мордай (пра жывёлу). Шыракагруды, тупаморды звер прагна нюхаў .. паветра. Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Тупілі́чыць ‘рэзаць’ (Юрч.). Экспрэсіўнае кантамінаванае ўтварэнне, гл. тупы, пілікаць. Сюды ж тупілі́чыцца ‘рэзаць, выразацца’, тупілі́чыньнік ‘той, хто рэжа няўмела або тупой прыладай’ (Юрч. СНЛ), тупілі́чанне ‘няўмелае рэзанне тупой прыладай’ (Юрч. Вытв.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)