тупаце́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. тупаце́нне
Р. тупаце́ння
Д. тупаце́нню
В. тупаце́нне
Т. тупаце́ннем
М. тупаце́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

тупаце́нне ср. то́панье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тупаце́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. тупацець, а таксама гукі гэтага дзеяння. Нечакана Максімка пачуў тупаценне соцень ног. Гамолка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тупаце́ць, -пачу́, -паці́ш, -паці́ць; -паці́м, -паціце́, -паця́ць; -паці́; незак.

1. Часта і моцна тупаць нагамі пры хадзьбе, бегу і пад.

2. Часта стукаць, тупаць нагамі аб падлогу, зямлю.

|| наз. тупаце́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тупата́нне ср., разг., см. тупаце́нне

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

tupanie

н. тупат, тупаценне

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)