Туні́с

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Туні́с
Р. Туні́са
Д. Туні́су
В. Туні́с
Т. Туні́сам
М. Туні́се

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Туніс,

сталіца Туніса.

т. 16, с. 30

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Туніс,

дзяржава ў Афрыцы.

т. 16, с. 28

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Туні́с м

1. Túnis n - (горад);

2. Tunési¦en n -s (дзяржава)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Tunisia

[tuˈni:ʒə]

Туні́с

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Tunis

[ˈtu:nəs]

г. Туні́с

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Туни́с г. Туні́с, -са м. (государство) Туни́сская Респу́блика Туні́ская Рэспу́бліка.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Tunezja

ж. Туніс (дзяржава)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

бербе́ры, ‑аў; адз. бербер, ‑а, м.; берберка, ‑і, ДМ ‑рцы; мн. берберкі, ‑рак; ж.

Група народаў, якія насяляюць галоўным чынам краіны Паўночнай Афрыкі (Марока, Алжыр, Туніс і інш.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Tunis ~u

м. г. Туніс

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)