тузе́мка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. тузе́мка тузе́мкі
Р. тузе́мкі тузе́мак
Д. тузе́мцы тузе́мкам
В. тузе́мку тузе́мак
Т. тузе́мкай
тузе́мкаю		 тузе́мкамі
М. тузе́мцы тузе́мках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

тузе́мка ж. тузе́мка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тузе́мка тубы́лка, -кі ж.; тузе́мка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тузе́мка, ‑і, ДМ ‑мцы; Р мн. ‑мак; ж.

Жан. да туземец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тузе́мка ж. гл. тубылка

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

тузе́мец, -мца, мн. -мцы, -мцаў, м.

Ураджэнец, карэнны жыхар якой-н. краіны або мясцовасці (звычайна аддаленай ад цэнтраў цывілізацыі); абарыген.

|| ж. тузе́мка, -і, ДМ -мцы, мн. -і, -мак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ту́былка ж. тузе́мка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)