трэ́нчык
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
трэ́нчык |
трэ́нчыкі |
| Р. |
трэ́нчыка |
трэ́нчыкаў |
| Д. |
трэ́нчыку |
трэ́нчыкам |
| В. |
трэ́нчык |
трэ́нчыкі |
| Т. |
трэ́нчыкам |
трэ́нчыкамі |
| М. |
трэ́нчыку |
трэ́нчыках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
трэ́нчык м., спец. тре́нчик
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
трэ́нчык, ‑а, м.
Спец. Вузкі раменьчык, які служыць для прымацавання чаго‑н. (ружэйнага рэменя да ложа вінтоўкі, седлавых сумак і пад.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Трэ́нчык ‘вузкі раменьчык, прывязка’ (ТСБМ). Гл. трынчык.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
тре́нчик спец. трэ́нчык, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)