Verbum

анлайнавы слоўнік

трэ́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

трэ́нне, -я, н.

1. Рух прадмета па паверхні другога прадмета.

Дэталі знасіліся ад трэння.

2. Сіла, якая перашкаджае руху аднаго цела па паверхні другога.

3. перан., мн. -ні, -няў. Спрэчкі, сутыкненні, якія перашкаджаюць нармальнаму ходу справы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

трэ́нне ср. тре́ние;

каэфіцые́нт ~ння — коэффицие́нт тре́ния

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трэ́нне, ‑я, н.

1. Рух прадмета па паверхні другога прадмета. Трэнне аднаго кавалка сухога дрэва аб другі.

2. Сіла, якая перашкаджае руху аднаго цела па паверхні другога. Каэфіцыент трэння, Трэнне ў машынах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трэнне

т. 16, с. 15

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

трэ́нне н

1. Réibung f -;

сі́ла трэ́ння фіз Réibungskraft f -, -kräfte;

2. мн разм:

трэ́нні (сутыкненні) Réibungen pl, Únstimmigkeiten pl, Zusámmenstöße pl; Méinungsverschiedenheiten pl

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Трэ́нне ‘кастрыца, цвёрдыя адходы пры апрацоўцы валакна’ (Сл. ПЗБ, Трух.). Узыходзіць да *ter‑ьn‑ьje < прасл. *terti > це́рці (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

радыяцыйнае трэнне

т. 13, с. 241

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

унутранае трэнне

т. 16, с. 238

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

фрыка́цыя, ‑і, ж.

У фізіялогіі гукаў мовы — трэнне паветра пры ўтварэнні фрыкатыўных гукаў.

[Ад лац. frictio — трэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)