тры́п
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
тры́п |
| Р. |
тры́пу |
| Д. |
тры́пу |
| В. |
тры́п |
| Т. |
тры́пам |
| М. |
тры́пе |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
трып (род. тры́пу) м., текст. трип
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
трып, ‑у, м.
Шарсцяная варсістая тканіна, шарсцяны аксаміт.
[Фр. tripe.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
трып
(фр. tripe)
шарсцяная або баваўняная варсістая тканіна, падобная да аксаміту.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Трып ‘шарсцяная варсістая тканіна’ (ТСБМ), ‘аксаміт’ (Шымк. Собр.). Запазычана праз польск. tryp ‘гатунак аксаміту’ з ням. Tripp ‘тканіна з воўны або бавоўны, падобная на аксаміт, паўплюш’ (Вінцэнц; Брукнер, 579).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
трип текст. трып, род. тры́пу м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Тры́паць ‘ісці паволі, робячы частыя крокі’ (ашм., Стан.; в.-дзв., Сл. ПЗБ), ‘лёгка ступаючы, ісці подбегам’ (Варл.), трып‑трып — аб хадзьбе частымі і дробнымі крокамі (в.-дзв., Сл. ПЗБ, Варл.), сюды ж трыэ́паті ‘ісці паволі’ (беласт., Сл. ПЗБ). Параўноўваюць з літ. trỹpti ‘тупаць нагамі’ (Грынавяцкене, Сл. ПЗБ, 5, 138). Хутчэй за ўсё, гукапераймальнага паходжання, параўн. «звонкі» варыянт дры́паць ‘ісці, ступаючы часта і дробна’ (Скарбы) пры літ. drìbti ‘падаць, валіцца’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)